Από τη Σκόπελο στη Στοκχόλμη

Η Μυρσίνη Αλεξανδρίδη είναι από εκείνες τις δημιουργούς που κουβαλούν εντός τους έναν εσωτερικό κώδικα – βαθιά ελληνικό,  αλλά ποτέ προφανή. Ζει και εργάζεται στη Στοκχόλμη, με το βλέμμα στραμμένο διαρκώς σε δύο κόσμους: τον Βορρά της γεωμετρίας  και του ήχου της σιωπής και τον Νότο της μνήμης, της ύλης, του  φωτός.

Με σπουδές αρχιτεκτονικής και φόντο τη ζωγραφική, μεταφράζει τις αισθήσεις σε υλικότητα, δημιουργεί συνθέσεις που αφηγούνται, και κινείται με συνέπεια ανάμεσα στον σχεδιασμό, την εικόνα και τον στοχασμό. 

Δεν την ενδιαφέρει η επιφάνεια. Αναζητά το ουσιώδες, το πορώδες, το ανεπαίσθητο. Ο μπλε τόνος κυριαρχεί στο έργο της, όχι ως  χρώμα, αλλά ως διάθεση: διαφανής και στοχαστικός, σαν θάλασσα που ανασαίνει. Εργατική, δημιουργική, με μια ελληνική ψυχή  που αναγνωρίζεται από τα σχήματα, τις παλέτες και τις παύσεις. 

Δεν χρησιμοποιεί την ελληνικότητα ως διακοσμητικό μοτίβο είναι για εκείνη τρόπος ύπαρξης. Άχρονη, αφαιρετική, βιωματική.  Είναι αυτή που δεν φωνάζει, αλλά αφήνει χώρο. Μορφές εμπνευσμένες από τα κυκλαδικά ειδώλια, εικόνες από αυλές, καμάρες και  σκαλοπάτια, χρώματα, όπως το κεραμιδί του ψημένου πηλού ή το  ωχρό του καλοκαιρινού φωτός, όλα συνθέτουν ένα προσωπικό εσωτερικό τοπίο. 

Τα έργα της μιλούν σιγανά. Δεν ακολουθούν τάσεις, αλλά επιστρέφουν στην αλήθεια, στο φως του ελληνικού καλοκαιριού, στις  εμπειρίες της ζωής στη Σκόπελο. Εκεί γεννήθηκε η ανάγκη της να  δημιουργεί. Μέσα από τη μοναχικότητα, τη ζωγραφική, τις ώρες  σιωπής. «Η δημιουργία για μένα δεν είναι ποτέ ξεκομμένη από τον  τόπο ή τη μνήμη. Είναι μια συνάντηση του ορατού με το βιωμένο»,  λέει. Η Σκόπελος είναι η ρίζα της, το καταφύγιο. Αντίθετα, η Στοκχόλμη της προσφέρει πειθαρχία, οργάνωση, ηρεμία - είναι η βάση  της, εκεί όπου συγκεντρώνεται, αφαιρεί το περιττό και δημιουργεί. 

Εμπνέεται από ανθρώπους που πειραματίζονται, που κινούνται με χιούμορ και βάθος ανάμεσα στο παιχνίδι και τη σκέψη:  τον Jaime Hayon, την Tekla Evelina Severin, τους Objects of  Common Interest, τους Point Supreme. Θα ήθελε κάποτε να  συνεργαστεί με τους MOLD Architects ή το Studiopepe, γιατί  ο σχεδιασμός για εκείνη είναι ένας τρόπος διαλόγου. Οι επιρροές της περιλαμβάνουν και καλλιτέχνες της γενιάς του ’30 - Τσαρούχης, Μόραλης, Νικολάου - που συνδύασαν την ελληνικότητα με  την αφαίρεση, το συλλογικό με το προσωπικό, με έργα που κουβαλούν βάθος χωρίς να κραυγάζουν. 

Αγαπά τον πηλό, ένα ζωντανό, ατελές υλικό που φέρει τη μνήμη του δημιουργού. Λατρεύει τα πλακάκια, μικρές μονάδες που μέσα  από ρυθμική επανάληψη αποκτούν χαρακτήρα και γίνονται αφήγηση. «Το πλακάκι, αυτή η μονάδα που κατακερματίζει το σύνολο,  είναι για μένα το μέσο σύνδεσης τέχνης και αρχιτεκτονικής», λέει.  «Ένα υλικό που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην αρχιτεκτονική,  μετουσιώνεται με τη ζωγραφική μου σε ένα έργο τέχνης».

Στον τρόπο που δουλεύει, τα πάντα είναι συνδεδεμένα με εμπειρία, με ιστορία, με αφήγηση. Η μουσική, επίσης, είναι εργαλείο και σύντροφος  - ακούει podcast και σύγχρονους Έλληνες μουσικούς με αφηγηματική ποιότητα, κάτι ανάμεσα σε ποίηση και ηχητικό τοπίο.

Δεν θυμάται ένα σημείο όπου ξεκίνησε «η τέχνη». Υπήρχε πάντα, από τα παιδικά της χρόνια, από τη μητέρα της που ζωγράφιζε με φυσικότητα. Η επιλογή της αρχιτεκτονικής ήταν διαίσθηση,  και μέσα από τα χρόνια της σχολής, η ζωγραφική, η παρατήρηση  και η καταγραφή βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν. 

Όλα συνδέονται: οι παιδικές αναμνήσεις, η υλικότητα, η σιωπή,  ο τόπος. Η φράση που κρατά κοντά της είναι του Άρη Κωνσταντινίδη: «Η ζωή στην Ελλάδα είναι υπαίθρια». Όχι ως ρομαντική εικόνα, αλλά ως κοσμοθεωρία, γιατί ό,τι δημιουργεί η Μυρσίνη κινείται ανάμεσα στο έξω και το μέσα. Η ίδια, άλλωστε, λέει πως οι  εικόνες της υπαίθρου –οι πέτρινοι τοίχοι, οι ελιές, το φως που περνά μέσα από τα φύλλα – είναι παρούσες στα έργα της χωρίς να τις  προσκαλεί. «Απλώς είναι εκεί.» 

Τα έργα της Μυρσίνης Αλεξανδρίδη ισορροπούν ανάμεσα στο  προσωπικό και το συλλογικό, στη γεωμετρία και την αφήγηση. Δεν  επιβάλλονται, αλλά εγγράφονται αθόρυβα και απαλά στη μνήμη.  Δεν επιλέγουν την ένταση – επιλέγουν την επίδραση.Και μας θυμίζουν πως η πιο ουσιαστική αισθητική είναι αυτή που αφήνει ίχνος.  Δεν εντυπωσιάζει, αλλά συνομιλεί.