Fly us to the moon

Ζούμε σε έναν κόσμο ρευστό, όπου καθημερινά ξεφτίζουν αξίες και απομυθοποιούνται πρόσωπα εθνικής ή παγκόσμιας εμβέλειας. Όμως υπάρχουν τα εφήμερα είδωλα και, κάπου στο βάθος, υπάρχουν τα αληθινά πρότυπα. Γιατί, όπως σε κάθε εποχή, έτσι και σήμερα, χρειαζόμαστε ήρωες. Κάποιους τρελούς που δεν φορούν κάπα και ξεκάθαρα δεν έχουν υπερδυνάμεις, αλλά καταφέρνουν το αδιανόητο και αδύνατο και ξεφεύγουν από τη συνήθη νόρμα και συνταγή του εφικτού. Ανθρώπους που μας κάνουν να προσπαθούμε περισσότερο, ώστε να γίνουμε η καλύτερη πιθανή εκδοχή του εαυτού μας. Για να τους μοιάσουμε, έστω λίγο.

Γιατί σε κάθε εποχή υπάρχουν όνειρα. Και, ως γνωστόν, τα όνειρα είναι για να ξεπερνιούνται. Ο μοναδικός τρόπος όμως για να ξεπεράσεις ένα όνειρο, είναι να το κατακτήσεις. Και, αυτόματα, να το ανταλλάξεις με το επόμενο.

«Πώς το κατακτάς; Χρειάζεται αγάπη, μεράκι, υπομονή, επιμονή και πίστη στον εαυτό σου. Αυτά είναι τα καύσιμα για να συνεχίζεις, όταν είσαι απογοητευμένος ή απλά εξουθενωμένος. Αυτό θα συμβούλευα και σε κάθε νέο παιδί που ξεκινά σήμερα στον αθλητισμό: να συνεχίζεις και να προσπαθείς, ώστε να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος», λέει ο ίδιος.

Ο Εμμανουήλ Καραλής, ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, είναι ο σπουδαίος Έλληνας αθλητής του άλματος επί κοντώ, που έχει κλέψει τις καρδιές μικρών και μεγάλων, όχι μόνο με τις διεθνείς του διακρίσεις και τα μετάλλια που έχει κατακτήσει σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Αλλά και με το γέλιο του που δείχνει να είναι κολλητικό – και να μη σβήνει ποτέ. Πάντα θετικός, πάντα γεμάτος ενέργεια, πάντα συναισθηματικός. Είτε μιλάει σε κάμερες, είτε πειράζει τον επίσης Ολυμπιονίκη και καλό του φίλο, Μίλτο Τεντόγλου, είτε απαντάει σε έναν παντελώς άγνωστο που τον πλησίασε στη μέση του δρόμου για να του απευθύνει το λόγο.

Η αθλητική του καριέρα εκτοξεύθηκε, όταν συμμετείχε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο το 2021, όπου με μια συγκλονιστική επίδοση 5,80 μ. κατέκτησε την 4η θέση (κάνοντας σύσσωμη την Ελλάδα που ήταν συντονισμένη στους δέκτες της, και σχεδόν είχε πάψει να αναπνέει, να αναστενάξει, γιατί όλοι κατά βάθος ήταν βέβαιοι πως του άξιζε κάτι καλύτερο, γιατί μπορούσε να πάει ψηλότερα). Ωστόσο, ήταν το 2024 στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, όπου με ένα εκπληκτικό άλμα στα 5,90 μ. εξασφάλισε το χάλκινο μετάλλιο. Αν ήσουν στο κέντρο της πόλης εκείνη τη μέρα και στιγμή, άκουγες από τα ανοιχτά παράθυρα των διαμερισμάτων τον κόσμο να φωνάζει με χαρά.

Και λίγες εβδομάδες αργότερα, κατά τη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης Diamond League στη Σιλεσία της Πολωνίας, έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής που έσπασε το φράγμα των 6 μέτρων. Όσοι παρακολουθούσαν την καριέρα του τα τελευταία χρόνια, ήξεραν πως το προηγούμενο ρεκόρ το κατείχε ο ίδιος. Ήξεραν πως ήταν έτοιμος και το ήθελε όσο τίποτε. Οπότε η επόμενη μέρα, εύλογα, έπρεπε να εμπεριέχει έναν διαφορετικό στόχο, ακόμη ψηλότερα.

Άλλωστε, σε εθνικό επίπεδο, κυριαρχεί στον ανοιχτό στίβο έχοντας στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδας τα έτη 2021, 2022, 2023 και 2024. Στον κλειστό στίβο, αντίστοιχα, κατείχε την τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 2016 και τη δεύτερη το 2017, ωστόσο, από το 2018 έως το 2024, απολαμβάνει τη θέα από την κορυφή του βάθρου, κατακτώντας τον τίτλο του πρωταθλητή.

Ένα αγόρι γεννημένο και μεγαλωμένο στην θορυβώδη Αθήνα. Ο πατέρας του, Χάρης, με καταγωγή από τον Πύργο Ηλείας, ενώ η μητέρα του, Σάρα, από την Ουγκάντα. Ένα αγόρι που έχει μια δίδυμη αδερφή, την Αγγελική, την οποία λατρεύει. Ένα φαινομενικά συνηθισμένο αγόρι που αγαπάει το μπλε χρώμα (και το φοράει με απίθανο καμάρι και περηφάνεια στις διοργανώσεις). Αλλά και τη jazz rap. Που όμως κάθε άλλο παρά συνηθισμένο είναι, αφού μπήκε στο Πάνθεον των κορυφαίων αλτών του επί κοντώ όλων των εποχών, σε παγκόσμια κλίμακα.

Δεν υπήρχε πολίτης αυτής της χώρας που να μην ήθελε να τον αγκαλιάσει, όταν το επόμενο πρωί της επιτυχίας του στο Παρίσι, τον ακούσαμε να δηλώνει γελώντας «Δεν κοιμήθηκα αγκαλιά με το μετάλλιο. Από τη χαρά μου! Παρέμεινα ξύπνιος και ήταν μαζί μου στο κρεβάτι. Ξαπλώσαμε παρέα, δίπλα – δίπλα, μέχρι το ξημέρωμα. Εύχομαι όλοι οι αθλητές που παλεύουν, να καταφέρουν να γευτούν τη στιγμή του μεταλλίου μιας μεγάλης διοργάνωσης, ενός αγώνα στόχου». Και, τρόπων τινά, μαζί του, το ζήσαμε όλοι, το γευτήκαμε όλοι, το λάβαμε όλοι. Έγινε ήρωας, το αργότερο εκείνη τη στιγμή.

Αναρωτιέται αυτόματα κανείς, αν οι ήρωες, έχουν ήρωες. Που να τους γεμίζουν δύναμη και πείσμα. «Το πρότυπο που μεγάλωσα κοιτάζοντάς τον προς τα επάνω και με ενέπνευσε να γίνω αυτός που είμαι σήμερα, είναι ο πατέρας μου. Διότι ήταν ο άνθρωπος που πάντα ήθελα να μοιάσω - πάντα ήταν δίπλα μου, δυνατός, στηρίζοντας με σε ό,τι και αν κάνω. Μου έμαθε πως δεν υπάρχει το αδύνατο, όχι πραγματικά. Μου έδειξε τον τρόπο να κυνηγάω τα όνειρα μου».

Και το μεγαλύτερο του όνειρο, όπως εκμυστηρεύεται, δεν είναι τα όποια μετάλλια και οι όποιες διακρίσεις. Αλλά να είναι ο ίδιος χαρούμενος σε όλη του τη ζωή και καριέρα - επομένως, να έχει το δυνατόν περισσότερες όμορφες στιγμές, καταφέρνοντας να ξεπεράσει κάθε όριο που νομίζει, αρχικά, πως έχει.

«Αντίστοιχα, ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι να μη καταφέρω να ξεπεράσω όλα όσα έχω ως στόχους στο μυαλό μου, αθλητικά. Να βρω ένα όριο που δεν θα καταφέρω να ξεπεράσω».

Λίγα λεπτά συνομιλίας μαζί του και γίνεται ξεκάθαρο: αυτό που τον εμπνέει καθημερινά στο να δίνει το 110% του εαυτού και των δυνάμεών του, ώστε να μεταμορφώνεται συνεχώς στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, είναι όχι μόνο η αγάπη για το ίδιο το άθλημα, αλλά οι άνθρωποι δίπλα, γύρω και πίσω του. Όλοι όσοι τον στηρίζουν, γεννούν μέσα του τη θέληση. Ώστε να βρίσκει κάθε μέρα και σε κάθε προπόνηση ή διοργάνωση τη δύναμη να σπρώξει τα όρια και να πετάει προς την αριστεία.

«Το σημαντικότερο μάθημα που μου έδωσε ο στίβος όλα αυτά τα χρόνια ήταν το να μη τα παρατάω ποτέ. Ισχύει πως μόνο με υπομονή, επιμονή και πίστη στον εαυτό σου μπορείς να κάνεις θαύματα. Ίσως να ισχύει πως τα όρια είναι μόνο στο μυαλό μας, είναι οι φόβοι μας».

Όπως φαντάζεται κανείς, ο ίδιος θυμάται ξεκάθαρα ακόμη τη στιγμή που αποφάσισε να ασχοληθεί με τον στίβο και το άλμα επί κοντώ επαγγελματικά, γιατί θυμάται την ανάγκη που ξύπνησε μέσα του.

«Ήμουν 12 χρονών όταν με πήγε ο πατέρας μου για πρώτη φορά να δοκιμάσω το άλμα επί κοντώ. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη μεθυστική αίσθηση του να κρατάω σφιχτά το κοντάρι και με αυτό να πετάω στον ουρανό. Όταν προσγειώθηκα, ήμουν ταυτόχρονα ο ίδιος, αλλά και άλλος. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως δεν ήθελα να σταματήσω. Γεννήθηκε κάτι σαν ανάγκη που με έκανε να θέλω να φτάσω πιο ψηλά. Και πιο ψηλά και πιο ψηλά».

Και μόλις τρία χρόνια αργότερα, ήρθε η διοργάνωση που έθεσε σε κίνηση τις τροχαλίες της ιστορίας, όταν έκανε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ Παίδων στο ΣΕΦ. Ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία και συγκίνηση και ήταν επίσης η πρώτη φορά που τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν επάνω του. Με περιέργεια, με θαυμασμό. Και κάθε νίκη άρχισε να συνοδεύεται από φλας και κλικ. Με την πίεση να αυξάνει ολοένα και περισσότερο.

Βεβαίως, όλοι θέλουμε να κερδίζουμε, σύμφωνοι. Και όλοι περιμένουμε από τον ήρωα της ιστορίας να συνεχίζει το σερί. Ωστόσο είναι ο τρόπος που χειριζόμαστε την ήττα που κάνει έναν αθλητή να ξεχωρίζει και να πλησιάσει (ή όχι) την ηθική αριστεία.

«Μικρότερος, ήμουν πιο συναισθηματικός, όταν με κατέκλυαν συναισθήματα, τα έδειχνα αυτόματα. Πλέον, προσπαθώ να τα φιλτράρω, να διαχειρίζομαι την επιτυχία και την εκάστοτε αποτυχία με τον ίδιο τρόπο. Και με το ίδιο μέτρο. Δεν χαίρομαι υπερβολικά πολύ, δεν στεναχωριέμαι υπερβολικά πολύ. Γιατί όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και όταν κάτι δεν πάει καλά, με βοηθάει το να παραμένω ισορροπημένος, ώστε να δω τι έφταιξε και να το διορθώσω. Όταν σημειώνεται επιτυχία, αντίστοιχα, προσπαθώ να παραμένω όσο πιο γειωμένος μπορώ, γιατί υπάρχει πάντα η επόμενη ημέρα και η επόμενη προσπάθεια και διοργάνωση».

Η απόδειξη βρίσκεται στην καθημερινότητά του - δεν έχει αλλάξει τίποτε ουσιαστικό. Μέσα του, επίσης, δεν έχει αλλάξει τίποτε. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, το ίδιο εκείνο αγόρι που όταν δοκίμασε το άλμα, δεν ήθελε να προσγειωθεί ξανά.

«Το μόνο που είναι διαφορετικό είναι πως πλέον υπάρχει αναγνώριση, ο κόσμος με αναγνωρίζει πια, υπάρχει έντονη δημοσιότητα που κάνει τη ζωή μου πιο διάφανη στον κόσμο. Αλλά ακόμα και αυτό είναι ένα επιπλέον κίνητρο για να ξεπερνάω τον εαυτό μου».

Και κάθε επόμενη ημέρα είναι ένα δείγμα του αδυσώπητου χρόνου που δε σταματά να κυλά. Ίσως η σημαντικότερη παράμετρος στη ζωή ενός αναλόγου βεληνεκούς αθλητή.

«Σε είκοσι χρόνια από σήμερα θα είμαι 46 ετών. Με οικογένεια, ελπίζω, να έχω ολοκληρώσει μια όμορφη και γεμάτη συγκινήσεις καριέρα, να έχω αφήσει το στίγμα μου στον αθλητισμό, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Υποθέτω πως τότε θα ασχολούμαι πλέον με κάτι άλλο, είναι νωρίς ακόμα να συζητάω το τι, αλλά έχει λίγη σημασία. Θα είμαι όμως ένας άνθρωπος που θα συνεχίζει και θα θέλει να προσφέρει στην κοινωνία».

Καμία έκπληξη. Μέσα από την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς, βίωσε την αξία της προσφοράς, βαθιά μέσα του. Και την έκανε καύσιμη ύλη, ώστε να“πετάξει” πάνω από αυτά.

«Με τη στήριξη και αγάπη της οικογένειάς σου, ξεπερνάς τα πάντα. Είναι το παν το να έχεις ανθρώπους δίπλα σου με τους οποίους μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά, ούτως ώστε να αναγνωρίσεις τα κακώς κείμενα και να αντιληφθείς όσα σε κρατούν πίσω για να τα διορθώσεις. Έμαθα να μιλάω ανοιχτά, να μη κρύβω τα συναισθήματα μου. Έμαθα να ζητώ και να δέχομαι βοήθεια. Αλλά ένιωσα και την ανάγκη να την προσφέρω άμεσα και ο ίδιος, όταν και όποτε χρειαστεί».

«Χρειάζεται αγάπη, μεράκι, υπομονή, επιμονή και πίστη στον εαυτό σου. Αυτά είναι τα καύσιμα για να συνεχίζεις. Αυτό θα συμβούλευα και κάθε νέο παιδί που ξεκινά σήμερα στον αθλητισμό: να συνεχίζεις και να προσπαθείς, ώστε να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος», λέει ο ίδιος.