Η περιοχή κατοικήθηκε για πρώτη φορά το 1902 από μερικές οικογένειες αγροτών που το 1967 έκτισan την εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου από όπου και πήρε το όνομά της. Το 1920, είχε 103 κατοίκους και άλλοι 500 προστέθηκαν σε αυτούς από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το ατμοκίνητο τρένο που πέρασε από την περιοχή χωρίς σταθμός στάσης συνέβαλε στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Τα επόμενα χρόνια, η περιοχή έγινε δημοφιλής κέντρο διακοπών των Αθηναίων έως τις 3 Μαρτίου 1925. Τότε ήταν που η περιοχή αναγνωρίστηκε επίσημα ως κοινότητα του Δήμου Αθηναίων. Η τοποθεσία της περιοχής πολύ κοντά στη φύση και το πέρασμα μεταξύ Αττικοβοιωτίας συνέβαλε στο ότι κηρύχθηκε δημοφιλές θέρετρο και κατοικημένο κέντρο. Μέχρι 1960, ολόκληρη η περιοχή δεν είχε ούτε μία πολυκατοικία, παρά μόνο μονοκατοικίες, πολλές από τις οποίες επιβιώνουν αυτή τη μέρα και δίνουν έναν παλιό αθηναϊκό τύπο στην περιοχή. Ο Άγιος Ελευθέριος, λόγω του υγιούς κλίματος, το ωραίο περιβάλλον, τα άφθονα νερά και η σχετικά σύντομη απόσταση από το κέντρο της Αθήνας, εύκολα προσβάσιμη με τον ηλεκτρικό σταθμό, ήταν ένα προνομιακό μέρος και ένας τόπος ανάπαυσης για τους πλούσιος και ευγενής. Τα φασόλια, οι ελιές και οι πατάτες ήταν πασίγνωστα προϊόντα του Αγίου Ελευθερίου. Πολύ κοντά στο Εθνικό Δρόμος και διασταύρωση μεταξύ βορείων προαστίων και κέντρου. Γειτονιά με τοπικό χαρακτήρα και αστική διάθεση με όλα όσα χρειάζεται κάθε σπίτι κάθε μέρα. Διαθέτει δυναμική παρουσία στον χώρο της εστίασης με ταβέρνες, ουζερί και καφέ. Χώροι με αθλοπαιδιές, super market, λαϊκή αγορά είναι σε απόστασηαναπνοής σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο με σημαντικότερο τα αρκετά πάρκα.